Bursztyn bałtycki – mity i fakty, których nie znajdziesz w internecie

To najczęściej słyszany mit! W Eocenie (około milionów 50 lat temu), w czasach gdy formował się bursztyn , nasz kontynent wyglądał zupełnie inaczej. Nie było wtedy Morza Bałtyckiego, które ma zaledwie 12 000 lat. Na dalekiej północy , na terenach dzisiejszej Skandynawii były bujne lasy z ogromnymi drzewami, które z nieznanych przyczyn traciły żywicę, to stamtąd pochodzi bursztyn. Liczne rzeki niosły żywicę dalej na południe, na tereny gdzie dziś leży Polska.

To kolejny mit.  Drzewa były różnorodne, zarówno iglaste jak i liściaste, niektóre z tych gatunków występują dziś na innych kontynentach.

Zdjęcie obok przedstawia odkryty w S&A bursztyn z odciśniętym liściem z gatunku drzewa z rodziny bukowatych występującego współcześnie jedynie w Kanadzie.

Kolejny mit! Żywica była bardzo rzadka, to dzięki jej bardzo płynnej konsystencji możemy podziwiać inkluzje zachowane w oryginalnej formie – pajęcze nici, rozłożone skrzydła owadów itd. itp.

To również mit. W bursztynie bałtyckim nigdy nie znaleziono piasku, to co wygląda jak ziarenka piasku jest tak naprawdę pozostałością po kroplach wody.

Mit ? I tak i nie ! Komar nie przebiłby skóry dinozaura, a krew którą pobiera komar nie ma komórek DNA. Natomiast taką możliwość ma kuczman (Ceratopogonidae), który skórę przecina a pobrana krew ma DNA ofiary. Kuczman ma jednak mniej niż milimetr wielkości byłby więc mało spektakularnym bohaterem filmu.

Kolejny mit. Biały lub mleczny kolor bursztynu wynika z zawartości dużej ilości bąbelków powietrza. Naukowcom nie jest znana przyczyna ich tworzenia. Wiemy natomiast, że z czasem bąbelki ulatują i bursztyn staje się przezroczysty. Jest to proces bardzo powolny, ale można go przyśpieszyć poddając działaniu wysokiego ciśnienia, które wypycha powietrze z bursztynu a ten staje się klarowny.